شیطان بود که گریه می کرد و می گفت...

این بی انصافی است. خسته شده ام دیگر. بس کنید. من نمی خواهم

شیطان باشم. اما شما انسان ها که از شر من‌‌ رانده شده به

خدایتان پناه می برید؛ آری شما اجازه نمی دهید من این زندگی

لعنتی ام را تغییر دهم. هر کدامتان انگار طناب به گردنم بسته

اید و می کشید. حالم را به هم می زنید ای گناهکاران! بیزارم.

از خودم، از شما، از این زندگی که حساب روزهای بی پایانش از دستم رفته.

دیگر نمی خواهم گمراهتان کنم. دیگر از وسوسه انداختن به دلهای

سیاهتان خسته شده ام. چه بد عقوبتی است!

خدایا به عدلت شک ندارم. این مجازات، بی شک عقوبت عادلانه ی سر

پیچی هایم است. اما رحمی کن. تو که بخشنده ترین رحیمان هستی بر من ببخشای.

منم. ابلیس. هم او که روزی مقرب درگاهت بود. یادش می آوری؟

می دانم که هنوز هم دوستم می داری. پس عفو کن خدایا. از زمین،

از این تبعیدگاه نجاتم بده. بگذار از نکبتی که در آن دست و پا می زنم رها شوم.
اکنون مرا روی زمین چه کار است؟ این انسان ها... حالا دیگر

خودشان وسوسه بر می انگیزند. این دل های سیاه دیگر گمراه

کننده نیاز ندارند. حالا دیگر گاهی من هم از کارهاشان متعجب

می مانم. گاهی دگرگونم می سازند و از خود می پرسم که آیا

اینان واقعا دست پروردگان من اند؟ از این ها بدم می آید. از خودم بدم می آید.

نمی دانستم که عاقبت، دنیا به این روز کشیده می شود. باور کن

خدایا نمی خواستم آدمی را این چنین سنگدل سازم. پشیمانم.

باورت می شود خدایا؟ باورتان می شود فرشتگان؟ انسان ها؟

امروز ابلیس به زانو در آمده و می گرید. و به خدایش پناه می

برد از شر این آدمیان. امروز من به هلاکت افتاده ام و در

مردابی فرو می روم که برکه ای بود و من به دست خود میراندمش.

خدایا نجاتم بده. بی پناهم...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: