ای دل غافل کمی هوشیار شو

                                                                          خواب غفلت تا به کی،بیدار شو

                         از رفیقانت نمانده هیچ کس

                                                                           صرف شد عمرت به غفلت سر بسر

                         منزلت قبرست و مونس مار و مور

                                                                           کی شوی بیدار از خواب غرور

                         یک دمی بنشین بحالت گریه کن

                                                                            تلخی جان کندنت را چاره کن

                         را بود دور و دراز و پر خطر

                                                                             بار سنگینت بدوش، عیبی بسر

ای كاش آن اوایل كه زبان گشودم، نزدیكانم مرا به گفتن یا مهدی وا می‌داشتند. ای كاش مهد كودكم، مهد، آشنایی با تو بود. كاشكی در كلاس اول دبستان، آموزگارم الفبای عشق تو را برایم هجی می‌كرد و نام زیبای تو را سر مشق دفترچة تكلیفم قرار می‌داد.

در دوره راهنمایی، هیچ كس مرا به خیمه سبز تو راهنمایی نكرد.

در سال‌های دبیرستان، كسی مرا با تو ـ كه مدیر عالم امكان هستی ـ پیوند نزد.

در كتاب جغرافی ما، صحبتی از «ذی طوی» و «رضوی» نبود.

در كلاس تاریخ، كسی مرا با تاریخ غیبت غربت و تنهایی تو آشنا نساخت.

در درس دینی، به ما نگفتند «باب الله» و «دیّان دین» حق تویی.

دریغ كه در كلاس ادبیات، آداب ادب ورزی به ساحت قدس تو را گوش زد نكردند.

چرا موضوع انشای ما، به جای «علم بهتر است یا ثروت»، از تو و از ظهور تو و روش‌های جلب رضایت تو نبود؟! مگر نه این است كه بی تو، نه علم خوب است و نه ثروت؟

مولای من! در دانشگاه هم كسی برایم از تو سخن نگفت؛ پرچمی به نام تو افراشته نبود؛ كسی به سوی تو دعوت نمی‌كرد؛ هیچ استادی برایم اوصاف تو را بیان نكرد. كاركرد دروس معارف اسلامی و تاریخ اسلام، جبران كسری معدل دانشجویان بود!

اینك اما در عمق ضمیر خود، تو را یافته‌ام؛ چندی است با دیده دل تو را پیدا كرده ام؛ در قلب خویش گرمای حضورت را با تمام وجود حس می‌كنم؛ گویی دوباره متولد شد‌ه‌ام.

آقای من!

از كجا آغاز كنم؟ از خود بگویم یا از دیگران؟ از نسل‌های گذشته بگویم یا از نسل امروز؟ از دوستان شكوه

كنم یا از دشمنان؟ از آنانی بگویم كه خاطر شریف تو را می‌آزارند؟ از آنها كه دستان پدرانه و مهربانت را

خون ریز معرفی می‌‌كنند؟ از آنها كه چنان برق شمشیرت را به رخ می‌كشند

كه حتی دوستانت را از ظهورت می‌ترسانند؟

از آنها كه بر طبل نومیدی می‌كوبند و زمان ظهورت را دور می‌پندارند؟

از خود آغاز می‌كنم كه هركس از خود شروع كند، امر فَرَج اصلاح خواهد شد.

می‌خواهم به سوی تو برگردم. یقین دارم برگذشته‌های پر از غفلتم، 

كریمانه چشم می‌پوشی؛ می‌دانم توبه‌ام را قبول می‌كنی 

و با آغوش باز مرا می‌پذیری. 

من از تو گریزان بودم؛ اما تو هم چون پدری مهربان، 

دورادور مرا زیر نظر داشتی... العفو... العفو.... .

در خیابان به من گفت: 

در این گرمای تابستان زیر چادر آب پز نمیشی؟
و بعد انگار کسی در گوشم گفت:
«...قل نار جهنم أشد حرّاً»
بگو که آتش جهنم بسیار سوزان تر است.

    الهي...!

بي مثل و مانندي و به چيزي نمي ماني، مرا در نهان و آشكار مي بيني و پيدا و پنهانم را مي داني، گناه كه مي كنم، به توبه فرامي خواني، آگاه از پيدا و نهاني، خطا پوش بندگاني، روزي رسان جهانياني، پذيراي دلهاي پشيماني، قبولم كن، كه پناه خاطره هاي پريشاني...!